“Дотроосоо” - 1 (Өгүүллэг)

- Ооё! . . . ёо . . . ёо . . . Өшөө хүчтэй . . . Гүйцээ . . . гүйцээ л дээ. . . Аа . . . ямар гоё юм бэ гэх эмэгтэй хүний тачъяадан гинших дуу намайг сэрээлээ. Харанхуйд хажуу ор нурах нь дээ гэмээр нужигнаж, эр эм хоёрын амьсгаа эрчээ аван дээд цэгтээ иртэл оволзсоноо эр хүний дур тавьж буй дуу гараад зогслоо. Бодвол тэд дуусч байгаа бололтой. Би харанхуй адар ширтэн шүдээ тас зуун хэвтсээр. Одоо хүний хөлсний эхүүн, заарны нялуун үнэр холилдон өрөөгөөр нэг тархана. Хэдийгээр нэг их олигтой үнэр биш ч гэлээ эр эмийн ажил гээчийг сүүлийн дөрвөн жил хийгээгүй надад тэгтлээ муухай санагдсангүй. Тэд амьсгаагаа даран хэсэг хэвтлээ. Одоо ингээд унтах байлгүй гэж бодож хэвттэл ор шажигнан дуугарч нэг нь босов.
- Хаачих гэсийм дээ. Хэвт л дээ гэж Заяа шивнэхэд миний дотор зарсхийж, шүдээ хавирав.
- Ус ууя аа, ам хатаад байна.
- Яасан? Хуурайштлаа . . .
- Чи чинь хүнийг ховх сорчихдог хүүхэн байна. Яаж ингэж сураа вэ?
- Хоёрын хооронд шал шал хийсэн давсгүй хоол шиг юманд дургүй.
- Бараг л дороос хазаад байна уу гэлтэй л боллоо ш дээ
- За тэр нь ч юу вэ. Тэндээ шүдтэй гээд хэлчихэв. Гэхдээ хийсэн шиг л хийхгүй юм бол . .
- Нээрээ, яг л тархи базлаад байх шиг
- Булчин л юм байгаа биз. Муухай байсан юм бол больчихгүй яасын
- Харин ч бүр дахимаар байхад чинь
- Харъя л даа. Худлаа даа муусайн юмнууд гэж Заяа улам нялуун хэллээ. Залуу шал шажигнуулан үүд рүү явах зуураа гэрэл асаав
- Мнн! . . . Унтраа л даа гэсэн боловч залуу тоосонгүй. Том савтай уснаас шанагаар хутган хэд залгилаад үлдэгдлийг буцааж асгахдаа
- Хүүш ээ! Наад нэг юм чинь унтаагүй байгаа юм биш үү? гэж хашгирлаа. Тэр намайг хэлж байна гэж ойлгов.
- Яадгийн. Ямар босоод ирэх биш.
- Нээрээ босохгүй юу?
- Үхсэн буурын толгойноос амьд ат айна гэдэг чинь энэ дээ гэж Заяа түүнийг тавлав. Тэр гэтэх мэт над руу дөхөж, миний дээрээс тонгойн харав.
... “Ашгүй танихгүй хүн байна”
Тэр миний дээр гараа өргөн хөдөлгөх нь намайг харж байгаа эсэхийг шалгаад байгаа бололтой. Миний харц дагаж хөдлөхөөс өөрийг хийсэнгүй. Яаж ч хийх билээ. Тэгтэл залуугийн нүдэнд чөтгөр хургав уу гэмээр ад зэтгэрийн өнгө илэрч хуруугаа миний нүд рүү явууллаа.
... “Дүү хүү битгий. Ахад нь байгаа ганц л юм наад нүд чинь. Битгий. Би чамд садаа болохгүй. Битгий. Гуйж байна”
Миний тархи, зүрх хоёр түүнээс зэрэг гуйж, амьсгаа түргэсэн оволзож байгаад доошоо шээж орхив. Залуу гэнэтхэн хамраа чимхэн ярвайж
- Энэ лав ялзарсан байхаа. Ямар муухай үнэртэй юм бэ?
- Орхичихоо. Нааш ир л дээ. Би дахиад хүсээд байна ш дээ гэж Заяа дуудлаа. Тэгтэл гэнэтхэн ток тасардагаараа тасрав.
... “Ашгүй минь гэж. Цагаа олж тасарлаа”
Тэр миний нүдийг хоёр хуруугаараа гал манартал дарчихаад ор луугаа тэмтчин явав. Нүдний ухархайгаар шажигнан эгээтэй л бүлтрээд гарчихсангүй. Тэд дахин уухилалдаж эхэллээ. Удалгүй түрүүчийнхээсээ эрч хүчтэй оволзоно. Заяа байдгаараа хашгирч ирснээ дуугаа намсган гиншиж, тэгснээ дахин орилж яг л эмэгчин араатан шиг авирлаж байлаа. Энэ орилон чарлан байгаа нүцгэн гичий бол миний эхнэр юм л даа.
Тэднийг сонсмооргүй байсан ч би хэрхэх билээ. Хий дэмий л чаддагаараа шүдээ хавирна. Шөнийн гудамжинд ядаж нохой хуцаасай гэсэн хүслээс өөр юм надад байсангүй.

- Заваарсан балиар муу үхдэл минь ядаж ганц шөнө бааж шээхгүй байж чадахгүй нь үү? гэх дуунаар сэрлээ.
... “Нам унтчихаж, ашгүй дээ”
Заяа энгэртээ хормогч, гартаа резинэн бээлий өмчихсөн зогсоно. Тэр намайг гуд татан эргүүлж хүйтэн ус шанагаар хутган салтаа саам руу асган юугаар ч юм үрнэ.
“Аяар л даа муу гичий минь”
- Үхнэ үхнэ гэж үхрийн мах барав гэгчээр муу сэг минь хурдхан шиг үхэж далд орооч
... “Ингэж үглэхээр цаадуултайгаа нийлээд алчих л даа. Надад ч, чамд ч амар. Даанч чадахгүй л дээ муусайн бааснууд. Хүн алахад зориг гэж нэг юм хэрэгтэй байдаг юм”
- Чи муу охин насыг минь үгүй хийчихээд одоо бас далд орохгүй амьдарлыг минь сорж байгаагаа мэддэг юм уу, үгүй юу бүү мэд гэж үглэнгээ улам хүчтэй үрнэ.
... “Амьдралыг нь үрлээ гэнэ. Амийг чинь аварснаа л санаж байна, тэнэг минь”
Чаддаг болохоороо тэр чанга чанга хашгирч, би чаддаггүй болохоороо дотроо бодож хэрэлдэнэ. Цэвэрлээд өгч байгаа нь их юм. Тэгэхгүй удвал түлээд хорсгоод байдаг юм. Тэр намайг хэд хэд өнхөрүүлж тойруулж арчсан болоод тэргэнцэр дээр суулгалаа. Цагаан хэрэглэлийг түмпэнтэй усанд хийж, нойтон гудас хөнжлийг гаргаж хашаан дээр тохоод орж ирлээ.
... “Өдийд хөлдөх үү л болохоос хатахгүй ш дээ, тэнэг минь”
- Дахиад нэг гудас авахаас. Ёстой нэг илжирч ханахгүй юмаа. Болдог бол идэх юм өгөхгүй л байвал таарна
... “Больчихоо больчих. Гудархаа байчихаж чадна”
Гэхдээ энэ худлаа л даа. Хөдөлгөөнгүй хүний тархинд идэх л юм бодогддог юм ш дээ. Тэр цааш тонгойн тосгуурт гараа угаана. Бариу өмд өмссөн түүний бие хаа, гуя хас, бэлхүүс өгзөг хачин эгдүүтэй харагдана. Одоо тэр эргэхэд л түүнд заяасан хачин гоё хөхийг харах болно. Тэр хөхийг би минийх гэж нэрлэдэг байсан юм. Тэр гараа угаахдаа ярвайх нь тосгуурын дээд талын толинд харагдаж байлаа. Уруулынх нь дээд талын цэг шиг мэнгэ хэвээрээ байв. Энэ мэнгэ түүнийг хэний ч нүдэнд тусгана шүү.
... “Ёох, тархи маналзаж байх чинь”
- Дэлгүүр ороод ирэх хооронд арай үхчихгүй юм байгаа биз дээ? гээд гараа арчих зуураа
- Муу юм болохоороо үхэхгүй л дээ чи гэснээ миний харцанд гэрэлтэх хүслийг ойлгосон бололтой
- Мөн их юм горьдов оо. Энэ эрчүүд тархи нь л эрүүл байвал энэнээс өөрийг бодохгүй ээ. Тэнэг хар булчирхайнууд
... “Чи ч гэсэн. Урд шөнөжингөө шалчигначихаад овоо дэвтэж л дээ”
Заяа гадуур хувцсаа өмсөн салхивч онгойлгоод
- Үмхий чинь бага ч болов гараг гэж хэлээд гарав.
... “Үгүй чи ядаж ам руу балга ус ч болов хийчих л дээ”
Түүний гунхан гунхан алхсаар хашааны хаалгаар гарахыг шавар байшингийнхаа жижигхэн цонхоор харсаар хоцров. Тэр мөд ирэхгүйг би мэдэж байлаа. Удалгүй умгар өрөөнд хүйтэн жавар хургаж, доороосоо даарч эхэллээ.
... “Турах нь ч гайгүй байх, осгоод үхчихгүй юмсан”

Миний ухаан эв эрүүл, чихний сонсгол сайн, үнэрлэх эрхтэн зүв зүгээр, нүдний хараа дуран л гэсэн үг. Халуун хүйтэн, түлэгдэх хорсох гээд бүгдийг мэдэрдэг. Тэр ч бүү хэл миний бэлэг эрхтэн минь хүртэл босдог юм ш дээ. Харин би ярьж бас хөдөлж л чаддаггүй юм. Хөдөлдөгөөс миний эрүү, уруул, хүзүүгээрээ толгойгоо хоёр тийш нь хөдөлгөж чадна. Ийм л нэг үхдэл болсон амьтан байгаа юм. Заяа үхнэ гээд таван давхраас үсэрсэн тэр гайт өдрийг би мартдаггүй. Яаж ч мартах билээ дээ.
- Намбараа, чи харж бай. Сайн хар гэж Заяагийн хашгирахыг сонсоод дээш хартал навсайсан хар юм буугаад ирсэн. Би ч ухасхийгээд тоссон. Яахын аргагүй л миний дээрээс унах шиг болж би эмнэлэгт ухаан орсон юм даа. Харин Заяа амьд гарсан юм. Тэрнээс хойш дөрвөн жил өнгөрч, ор тэргэнцэр хоёрын эзэн болох нь тэр. Заяа харин улам бүр өнгө орж сайхан бүсгүй болжээ. Яг л боловсорч гүйцсэн жимс мэт гайхалтай. Би яг л ийм бүсгүйд дуртай. Би амьдрал бол секс дээр тогтдог гэдэгт итгэдэг нэгэн байлаа. Угаасаа тэр муу алгахан газар, дусалхан шингэнээс болж хүний амьдрал байтугай бүхэл бүтэн улс үндэстэн хүртэл мөхөж байсан түүх зөндөө шүү дээ.
Би Заяаг анх аравдугаар анги дөнгөж төгссөн жаахан охин байхад нь олж авсан юм. Түүнийг өөртөө дасгаж, дурлуулж, юу ч хийхээс буцахгүй болгосны дараа түүнд сексийн өөртөө таалагдах хамгийн сайхан гэх болгоныг зааж, өнөөдрийнх шиг ийм сайхан бүсгүй болгохсон гэж боддог байлаа. Зөвхөн өөрийнхөө таашаалд нийцүүлэх гэж тэр.
Анх түүнтэй уулзахдаа дөнгөж шоронгоос гарсан байлаа. Арван жил яс суугаад шүү дээ. Хорин найман настай хорвоо тэр чигээрээ сэтгэлд минь багтаж, магадгүй багадаж байсан үе. Мод мөрлөж, чулуу үүрч ёстой л нэг ялыг умалзуулж, ясыг амрааж явсан би эм хүнийг билэгдэл шиг санаж, сэтгэлдээ миний дур хүслийн цангааг тайлах тийм нэг эмийг (эмэгчинг) мөрөөдөж, дүрсэлж, заримдаа бүр зүүдэлж явсан гэх үү дээ. Яг тэр үедээ наранд гарч энэ охинтой таарсан. Үнэндээ бол анхандаа сонин байсан юм. Тэр охин надад дурлав. Харин би түүнийг сэтгэл доторхи тэр үлэмж төгс эм болгохыг хүсэж, алсуураа бэлдэж эхэллээ. Бага багаар заана. Заримдаа надад дургуйлхавч надад дурласан байсан тул тэгсгээд аргална. Түүний хажуугаар би айлын алдуул бух шиг л байв. Хүүхнүүдийг нүдэнд өртсөн л бол би өвөртөө оруулдаг хэдий ч тэд Заяа шиг байж чадаагүй юм. Нэг өдөр хоёрын хоёр хүүхэнтэй байж байтал Заяа намайг харчихлаа. Ингэснээрээ Заяа өөртөө зовлонгийн үүдийг нээв. Тэр гайт өдрөөс хойш байс гээд л явна гэж цамнах түүнийг би хүчээр торгоох болов. Айлган сүрдүүлэх замаар нарсны бүхий л бэлгийн ажлыг заав. Тэр надаас айдаг байлаа. Тиймдээ ч миний заасан хийгээд хүссэн болгоныг хийнэ. Заяа сүүлдээ миний харцаар хөдөлж, чангахан амьсгаа авахад атирдаг болсон байлаа. Би уг нь ингэхийг хүсээгүй юм шүү дээ. Гэвч амьдрал намайг ингэхэд хүргэсэн юм. Түүнийг би зүгээр явуулчихаж яасан ч чадахгүй. Тэр битгий хэл түүнийг хэн нэгнийх болно гэж бодох нь надад төсөөлөгдөхгүй байсан юм. Энийг чухам юу гэдэг юм бүү мэд. Зарим нэг нь хайр гэдэг ч байж магадгүй. Хайр энэрэл гээч нь байтугай тэр талын ойлголт ч надад байхгүй. Миний орчин тийм байсан. Өдрөөс өдөрт миний арван жил мөрөөдсөн тийм хүүхэн болж байгаа түүнийг хэн нэгэнд өгнө гэж үү? Тийм юм байж болох уу? Тэгснээс би өөрийнхөө гараар дуусгачихсан нь дээр. Би ингэж л боддог байсан тул түүнийг чөлөөлөөгүй. Өдрөөс өдөрт нус нулимстайгаа холилдох түүнийг би аргадахаас залхсан байв. Сүүлдээ миний нүдэнд нэг л буруу харагдах юм бол газар дээр нь цохиж унагадаг боллоо. Тийм учраас л тэр нэг л өдөр миний нүдэн дээр үхэх гэж намайг дуудан байж үсэрсэн хэрэг шүү дээ.
Эмнэлэгээс тэр намайг гаргаж авахад нь би гайхаж байлаа. Түүнийг аль хэдийн арилж өгөх байх гэсэн чинь тэгсэнгүй. Намайг дээд давхарт гаргаж чадахгүй тул байраа зарж хашаа байшин авлаа. Заяа надад
- Чи намайг өөртөө хайртайдаа ирсэн гэж бодов уу? Би чамайг амьдаар чинь тамлах гэж чам дээр ирсэн юм гэж өдөр болгон шивнэж байхад биднийг мэдэх бүхэн түүнийг хорвоо дээрх хамгийн сайн бүсгүй гэж ярьж байлаа. Түүнээс хойш өнөөдрийг хүртэл бүтэн дөрвөн жил ад зэтгэрийн амьдралаар амьдарсаар өнгөрч дээ. Зааж өгсөн болгоныг минь өөртөө таалагдсан залуустай миний дэргэд хийдэг юм. Тэдний нэг нь урд шөнийн залуу. Заримдаа тэдэндээ зааж өгнө. Одоо бас гэж ч эхэн үеэ бодвол арай гайгүй болчихоод байгаа юм. Магадгүй тэр миний тэвчээр барагдан арга ядахдаа доошоо нойтогнохоос захсан ч байж болох юм.
- Чи хар л даа. Сайхан байгаа биз? Үхдэл минь. Энэ бүгдийг чи л надад зааж өгсөн. Тамд амьдаараа очих ямар байдгийг хар гэж бах таваа хангадаг байлаа.
Энэ мэтийг боджээ суутал бүхэл өдөр өнгөрлөө. Ходоод хонхолзож, хөл хүйт даана. Хаалга сэвхийн онгойж Заяа улаа бутруулсаар орж ирээд намайг хэсэг гөлөрснөө сая санаж байгаа мэт
- Өө хө чамайг бүр мартаж орхиж. Уучлана биз гэж уучлахгүй байсан ч надад хамаагүй гэсэн тоомжиргүй өнгөөр хэлээд, жаал жуул идэх юм сүү тарагхан гаргаж өрөв.
... “Ам руу жаахан юм гударчихаач хүүрээ”
Тэр намайг ойлгоод байгаа бололтой
- Идэхгүй л байвал баас шээс чинь хямгатай. Харахгүй юу, бүтэн өдөржин шээгээгүй л байнадаг гэнэ. Нээрээ доошоогоо анхаарвал нороогүй байв. Тэгтэл удалгүй нэг залуу шинэ гудас тэвэрсээр орж ирэхэд нь сайн харвал үрчгэр Сиймхий болохыг шанааных нь сорвиор танив. Сүүлийн хэдэн жил харагдаагүй юмсан. Тэр намайг харснаа нүдэнд нь илт доромж өнгө илэрч
- Хи хи хи. Чи ч ингээд л жаргаж суудаг юм биз дээ? хи хи хи гэж зэвүүн жингэнэв.
... “Энэ новштой л биш шүү”
Доошоо нойт оргиод явчихлаа. Заяа намайг харах мөртөө
- Өө өөдгүй муу новш. Тэгээд шээсэндээ дэвтээд хэвтэж бай. Хохь нь гэв. Сиймхий
- Яасан? Хамаасаа чацга аваад сарьчихав уу? хи хи хи . . . хүнд бас ээлж ирдэг л байхгүй юу хи хи хи. Хам нь гараад ирлээ. Нарсанд танай сайхан авгайг л бодож хэвтлээ ш дээ
... “Чи муу цагтаа шээсээ савируулж явсан даа. Чамайг банди гэдгийг ч мэднэ”
- Яршиг яршиг. Наад шээсэн дээрээ хоно. Аягүй бол шинэ гудас шинхэглэчихнэ гээд Заяа яаж зүгээр байхав гэсэн янзтай миний ам руу юухан хээхэн гудрав. Сиймхий архи гарган задалж амандаа балгаад амаараа Заяад өглөө. Тэр хоёр миний нүүрэнд тулж буй хэрнээ зунгааралдан үнсэлцэнэ. Сиймхий Заяагийн хүзүү хоолойг үнсэхдээ өрөөсөн нүдээрээ намайг ширтсээр байв. Заяа тачъяадан гиншихдээ миний аманд хийх гэж байсан боорцогоо жаахан дутуу тавьчихав. Амандаа оруулчих санаатай уруулаа мурчигнуулж байтал Сиймхий хуруугаа явуулж боорцгийг аятайхан унагаагаад
- Өө хө уначихлаа хи хи хи гээд инээхэд Заяа нялуунаар
- Байз л даа. Бүхэл шөнө байхад юундаа яарсан юм бэ. Энэ нэг юм өдөржингөө хоосон байсан юмаа
- Би ч гэсэн . . .
- Чи яахав дээ. Авгай чинь байхгүй болохоор л . . .
- Тэгээд, хоосон л байсан байгаа биз дээ? гэснээ гартахыг нь тавиулж, бэлхүүсээр нь тэвэрснээ урд нь миний хамгийн дуртай байсан хоёр хөхийг хумин базлахад манай гичий нугас нь тасарсан юм шиг хойшоогоо налан унаад
- Хоёулаа ор луу очих уу?
- Тэгье л дээ, танай нөхөр зөвшөөрвөл
- Зөвшөөрнөө. Тэр их эелдэг хүн шүү
- Тийм үү? Миний мэддэг сахал Намбар гэдэг хулгайч бол тийм ч эелдэг хүн биш шүү хи хи хи
- Өө нээрээ, та хоёр чинь хар цэрэгт хамт байсан гэл үү? гэхэд Сиймхийгийн царай нэг татгавасхийснээ
- За тэр яахав. Орондоо орж бай, би одоохон гээд түүнийг ор луу түлхлээ.
... “Сүнс чинь зайлах гэж байгаа байлгүй муу новш”
Тиймээ тэр сая хүртэл айж байгаа юм. Хэрвээ ямар нэгэн ид шид болоод би босох л юм бол энэ муу байгаа газраа сөхөрч, амь гуйх амьтан. Тэр миний тэргэнцэрийг эргүүлж ор луу харуулж орхив. Одоо тэд хүссэн хүсээгүй миний нүдэнд ил. Би харахгүй гэхдээ нүдээ анив. Тэгтэл Сиймхий шүдэнзний мод хугалан миний зовхинд хавчуулаад
- Чи өөрийгөө тийм ухаантай гэж санаа юу? хи хи хи гэсээр оронд орлоо. Сиймхий шоронгийн эрэмбээр надтай харьцаж байгаа нь тэр. Өч дөчнөөн жилийнхээ хорслыг өвчинд дарлуулсан надаас авч байгаа юм. Тэднийг завааралдан зунгааралдаж байхад миний тархи манарч, доошоо нойтогнов. Энэ ч яахав. Хамгийн гол нь миний хоёр нүд усаар дүүрч ирлээ.
... “Муу хулгайч чинь намайг уйлж байна гэж бодох вий дээ”
Нүдэнд хавчуулсан модыг унагах гэж би толгойгоо чадлаараа хоёр тийш нь савсан боловч унагаж чадсангүй. Тэгтэл ашгүй цахилгаан тасарч нүдийг минь амраалаа. Сиймхий уурласандаа
- Энэ ток чинь яачихваа гэж хашгирав
- Яадгийм дээ. Харанхуйд гоё ш дээ. Дахиад л даа гэж Заяа налигнав.
- Байзаа, би лаа асаая
- Яах юм бэ? За араас хий л дээ. Чи араас нь дуртай л биз дээ? Танай нарсныхан . . .
- Нээрээ юу?
- Би тэр чигээрээ чинийх . . .
... “Муу новшнуудаа, би та нарыг хойд насандаа үйлийг чинь үзнэ дээ. Алнаа та нарыг . . .”
Би амаа байдгаар нь ангайлган толгойгоо хоёр тийш нь сэгсэрлээ. Хэрвээ надаас дуу авиа гардаг бол би байдгаараа хашгирч байгаа нь тэр шүү дээ. Дахиад шээчихлээ.
Цонхны цаана үүрийн саарал гэгээ татаж, гудамжны ноход хуцаж эхэллээ. Цагаа болохоор нохдын дуу ямар сэтгэл татам гээч. Сиймхий яг л хулгайч зангаараа ямарч дуу гаргалгүй сэмхэн босож хувцсаа өмсөөд гэрэл асаах гэтэл ток ирээгүй байв.
- Гэрэл ирээгүй байна. Цай ч ууж чадахгүйнэ. Өнөөдөр ирэхдээ газ авчирнаа гэж Заяагийн чихэнд шивнээд гарах зуураа миний хацрыг алгадан
- Сэрээ сэр. Авгайгаа сайн харж хандаж бай л даа. Муу эр байна шүү чи. Ийм сайхан хүүхнийг харж хамгаалж чаддаггүй . . . хи хи хи гээд гарлаа. Харин Заяа хэвтрээ нэг зассан болоод хурхирч эхлэв. Яг л цадталаа идсэн гахай шиг.
Сиймхий бид хоёр нарсанд цуг байсан юм. Ялаа дийлэхгүй яс арьс болсон амьсгаа шуумаруудад үнэлэгдэх гээд шарвагнаж явсныг нь л мэдэхээс бусдыг мэдэхгүй. Нарсанд амь нь гарчихсан ийм юмнууд хог шороо шиг л байдаг. Тэдний л нэг. Новш бол новшоороо л байдаг нь үнэн. Намайг наранд гарсны дараа нэг тааралдаад тэрнээс хойш салаагүй. Манайхыг байраа зарахад манай хажууд хашаа байшин зарах гээд байна гэж Заяад сүйд болсоор байгаад энд авчирсан. Бодвол хэдэн цаас илүүчлэх гэсэн юм байгаа биз. Тэр нь ч дүүрч. Тэргэнцэрт суугаа надад юуны хамаа. Овоо хэдэн жил харагдахгүй байсан саяын яриагаар бол орчихоод гарсан юм байж.
... “Одоо ч энэ гичийнээс салахгүй дээ. Очиж очиж Сиймхийгийн гарт л үхэхгүй юмсан”
- Би чамайг орон дээр чинь хэвтүүлээгүй бил үү? гэж сая нэг юм өндийсөн Заяа маш энгийнээр асууж байна.
... “Хуц. Та муу хоёртой үхсэн хойноо ч гэсэн алалцана даа”
- Өчигдөр жаахан уучихажээ. За чи ч гэсэндээ манай найзтай заваардаг л байсан биз дээ?
... “Чамайг тэргэнцэр дээр байсан бол тэгэхгүй ш дээ, өлөгчин минь”
- Алив наад доодохыг чинь цэвэрлэе. Өчигдөр шинэ гудас чамд авсан юм. Нөгөө гадаа гаргасан гудас чинь бүр үжиршсэн байна лээ гэснээ шинэ гудсаа оронд дээр тавиад намайг ирж татсанаа
- Пүү! Чи нээрээ амьдаараа хүүр болжээ. Наад үнэр танар чинь авах юм алга гээд ус халаах гэснээ
- Өө бас ток ирээгүй ш дээ. За за хүйтэн усаар угаачихъя гээд хамаг хувцас хуу татаж хаяад шууд тэргэнцэр дээр суугаа чигээр нь ус асгаж угаалаа. Толгой хүзүү, бөгс хагс гээд бүгдийг угаав. Ойрд ус хүрээгүй болохоор хүйтэн ч гэсэн сайхан санагдаж байна.
- Чамайг үхүүлэх амархан л байна л даа. Гэхдээ . . .
... “Тэгээд алаач. Чи надад үзүүлэх юмаа хангалттай л үзүүллээ ш дээ”
- Гэхдээ уучлаарай. Чиний группын мөнгө хэрэг болох үе бас байх юмаа. Би ажилд орчихож болно л доо. Даанч чи хар багаас минь гэртээ хашсаар байгаад бэлгийн ажлаас өөрийг хийлгэж сургаагүй юм байнаа чи. Чи намайг амьдаар минь тарчилгадаг байсан ч гэлээ алдаатай бодол эндүүтэй үйлдэл хийх агшинд амийг минь аварсан болохоор чамайг арай ч алчихаж чадахгүй юм. Түүнээс биш Намбар минь чи энэ хорвоогийн адгийн шаар шүү дээ гэж зөөлхөн хэрнээ тасралтгүй ярив. Тэр намайг тэнгэнцэрээс өнхөрүүлэн оронд хэвтүүлээд хуурай алчуураар арчив. Хуурай орон дээр хэвтэх сайхан байлаа. Толгой хүзүү цээжийг минь яагаад ч юм урд урдынхаас уяруу зөөлхөн арчив.
- Намбараа, би чамд үнэхээр хайртай байж билээ. Чамайг бурханаас илгээсэн миний хайр гэж боддог байсан шүү. Тийм жаахан охин анхныхаа эр хүнийг тэгэлгүй ч яахав дээ. Чамд л сайхан байвал яасан ч яахав гэж санахдаа чиний заасан болгоныг сурч хүссэн болгоныг чинь хийж байлаа. Хийж чадахгүй итгэлийг чинь алдчихвий дээ гэж хүртэл санаа зовоод л . . . тэнэг байгаа биз. Заримдаа бүр хаанаас сурсныг чинь мэдэхгүй ч чиний тэр гаж хүслүүдийг шүд зуун нулимсаа урсган байж хийдэг байж. Хамгийн муухай нь чи галзуу араатан шиг орилоод байхаас намайг хэрхэн зовж байгааг анзаардаг ч үгүй байсан. Тэр бүхний чинь эцэст би чөтгөр болон хувирсандаа гэснээ санаа алдаад биеийг минь арчин доошлуулсаар бэлэг эрхтэнд хүрснээ
- Хэ хэ, энэ чинь бас босдог юм уу? гээд над руу харлаа. Надад яагаад ч юм ичих мэдрэмж төрөв. Заяа намайг удаан ширтэж сууснаа чихэнд уруулаа нааж
- Чи санаж байна уу? Хамгийн анхны учралаа . . . гээд бэлэг эрхтнийг дээш доош нь хэд хэд зөөлхөн гүйлгэлээ. Тархи маналзаж, нүд бүрэлзэв. Тэр дахиад нилээн хэд хэд хөдөлгөтөл амьсгаа давхцаж ирснээ сүүлийн дөрвөн жил хураасан бүхнээ асгаж орхилоо. Өрөөнд миний хүнд амьсгаанаас өөр юм сонсогдсонгүй. Тэгтэл Заяа гиншин уйлж эхэлснээ гэнэтхэн чангаар
- Үмхий муу новш минь. Бид энэнээс өөрөөр амьдарч болох л байсан ш дээ. Чи яасан гэж намайг ийм болгож байгаа юм бэ? Чи үхээд өгөөч . . . гэж цөхрөнгөө барж буй гомдлын өнгөөр уйлан гараа зангидан хөдөлгөөнгүй биеийг минь хэд хэд балбаад тамираа барав уу гэлтэй орны урдуур сулсхийн суугаад уйлж гарлаа. Хэсэг хугацааны дараа гэрт нам гүм болов. Заяа биеэ татаж, нус нулимсаа арчин босоод
- Хохь нь ээ хохь нь. Чи ингээд л хэвтэж байхдаа таарсан амьтан. Чи үхэж болохгүй. Хэвтээгээрээ хорвоог гөлрөх тавилантай үхдэл гэж хэлээд босоод явчихлаа. Нарсанд байхад манай сургагч хувь тавилан гэж ирээд л нэг их сүртэй үг хэлдэг байж билээ. Тэр үг санаанд бууна.
Заяа тэргэнцэрийн усыг шавхаад гаргах гэтэл босго тулаад байгаа бололтой хэд хэд оролдоод цухалдсандаа миний орны урд руу түлхээд
- Заавал энийг чинь хатаах ёстой юм уу? Тэртэй тэргүй чи шээсэндээ дэвтээхээс цааш
... “Урд нь хоосон тэрэг байтугай намайг суусан байхад л яаж ийж байгаад гаргачихдаг ш дээ. Чи уцаарандаа л чадахгүй байх шиг байна”
Биднийг ингэж тэгсээр байтал өвлийн богино өдөр юу юугүй бүүдийгээд ирэв. Заяа гэрэл асааж, хоол бэлдлээ. Ашгүй цахилгаан байна. Хаалга сэвхийн онгойж өнөөх гайт Сиймхий баллонтой газ тэвэрсээр орж ирлээ. Түүнийг харсан Заяагийн дуу илт сэргэж
- Энэ хорвоод чи л намайг асрамжлах юм даа
- Би чинь чинийхээ газ шүү дээ
- За яршигаа, ядаж нар гэл дээ
- Өө тийм нар гэснээ над руу тонгойж
- Гахай минь, чамд ч гэсэн бүлээн юм амсуулах гэж хар хүйтэнд хүйтэн төмөр тэвэрч гүйлээ ш дээ гэснээ духан дээр няслаад цааш эргэх гэснээ миний сахлыг чимхэн зулгааж
- Энэ муу сахал нь их сүртэй. Сахал Намбар ингэж сахил хүртэх гэж хи хи хи
- Байг л дээ. Гэнэтхэн босоод ирвэл чи амьтан л болно ш дээ
... “Яг онож хэллээ. Тэгвэл наадах чинь байран дээрээ л үхнэ”
- Хэрээ мэдэхгүй чи одоо яах гэсийн гэж Заяаг хэлэхэд Сиймхий над руу нээрээ босоод ирэх юм биш байгаа гэсэн янзтай эргэн эргэн харав
- Ха ха ха чи мөн их айваа. Ингэхэд танай авгай ирээгүй юм уу?
- Маргааш . . . маргааш ирнэ гээд над руу дахин хялавхийгээд
- Энэ нээрээ ерөөсөө босохгүй юу? гэж Заяагаас лавлав.
- Үхлээ юу? ха ха ха гээд тас тас инээхэд Сиймхий түүнийг тэвэрч аван озлоо. Гэрэл дахиад л унтрав. Сиймхий лаа асаангаа
- Сандрах юу байхав. Газаа асаа гэлээ. Тэд хоол буцалгах хооронд нэг шил юм хоосолж орхив. Заяа миний аманд халуун шөл хийж өглөө.
... “Ойрд ийм шөл ид лүү, яалаа? Санах юм алга”
Сиймхий түүнийг чангаан зулгаана.
- Байз л даа. Энэнд жаахан юм идүүлчихье ээ. Үхчихвэл төвөг болно
- Наадах чинь үхэхгүй ээ.
- За за чи цаашаа байж бай. Согтоод байгаа юм уу хаашаа юм? гээд түлхлээ. Тэр надад жаал хоол өгөөд
- Чи ч өнөө шөнө шинэ гудсыг минь мялаахаа мэдэх байлгүй, заваан новш
... “Наад муу амьсгаагаа явуулчихвал би яах ч үгүй”
Заяа намайг харсан ч үгүй лаагаа унтраагаад орондоо орлоо. Тэд баахан нялагнаж байснаа Сиймхий босоод ирэв.
- Хаачих нь вэ? Нааш ир л дээ . . .
- Байзаа, би лаа асаая
- Яах гээд байгаа юм бэ?
- Энэ муу хараг. Би хоёрыг асаана. Нэг нь энд, нэг нь . . .

Үргэлжлэл бий . . .