Хувь заяаны хэлхээ - 9

- Мөн. Аав гэртээ байгаа гэж цовоо цойлгон дуугаар хэлэхэд “Өө хөөрхий авгай аваад хүүхэдтэй болоод амжиж. Би ч их удаж байгаад ирж байгаа юм шив” гэж бодсоноо Би ч их удаж байгаад ирж байгаа юм шив” гэж бодсоноо
- Нохой давхихгүй биз? Чи хө дийлэх үү наадахаа?
- Дийлнээ ахаа. Энэ яах ч үгүй гэж мэлийтэл харахад “ногооны хүү гэхэд хар л нүдтэй хүү юм даа” гэж санан хажуугаар нь өнгөрлөө.
Одоо нэгэнт ирчихсэн учир түүнд орох уу байх уу гэх зав зай ч байхгүй тул “За ямар ч байсан ороод учир нь олдоно биз” гэж бодоод яваад орчихов.
Шажигнан шуугих хүлээн авагч дээр өрөөсөн чихээ наан хамаг анхаарлаа хандуулан сууж байсан Дарьзав хаалганы чимээнээр үүд рүү хальтхан хараад буцаж эргэснээ “юу билээ” гэсэн янзтай огцом эргэж Сугарыг харан шүлсээ залгин гөлөрлөө. Сугар “чамайг ингэх ч болов уу гэж бодсымаа” гэж дотроо бодон дээш гаран сууснаа
- За сайхан намаржиж байна уу? Дарьзав гуай гэж хэгжүүхэн атлаа хүнгэнүүлэн жаахан оворжсон шар царайг ширтэн суув. Хоёр хүрэн, хоёр ногоон энэ дөрвөн нүд яахан удаан ширтэлцэх билээ. Ингээд усанд чулуу уначих мэт палхийтэл хийтэл ороод ирнэ гэж санаагүй суусан Дарьзавын хоёр ногоон нүдэнд ус гүйлэгнэн дальдчиж, ихэд сандарсан боловч биеэ барин мэдэгдэхгүйг хичээн
- За сайн уу? Дүү хүү. Ямартай ч гэсэн гараад ирсэн нь яаамай даа. Уг нь чамайг чинь гурван жил болоод ирэх юм санаж байсан чинь . . . гэж яриагаа сунжруулсанаа
- За тэр яахав Хугацаатай юм гэж сайхан юм даа. Одоо чи ч эр бие гүйцжээ. Ирэх жилийн наадмаар энэ сум чамд багадана биз гээд хоорондоо ямар ч учир холбогдолгүй юу хамаагүй ярих нь сандарч мэгдээд байгаагийн шинж. Сугарын наашаа ирэхдээ “орох уу байх уу” гэж бодож байсан эргэлзээ арилж эхэллээ.
Тэрээр иймэрхүү юм болно гэдгийг гадарлаж байсны хувьд сандарч барьсан юмгүй биеэ зөв барьж, цээж түхийлгэн хоолойны нь өнгө эрхэмсүү болж ирсэнээ
- За яахав ёстой л хугацаатай тулдаа л болох шиг. Болохгүй гээд ч яах билээ. Ял дуусаж, яс амрах өдөр ирдэг л юм байна. Хийсэн хэрэггүй атлаа хэдэн шир хөөсөн нэрээр овоо хэдэн жилийг тэнд барчихав байна гээд цааш нь үргэлжлүүлэх гэтэл Дарьзав самбаачлан
- Алив миний хүү цай унд хий. Ээж нь хаачиваа?
- Дүүтэй хамт аргалд яваа
- Дууд дууд. Хүн ирлээ гэж хэл гэхэд хүү
- За гээд гүйн гарсанаа гаднаас
- Өө ээж аргалаа буулгаж байна гэж хашгирлаа.
Сугар “Уг нь одоо л халуун дээрээ байсан юмсан. Авгай хүүхэд ирж байхад нь нэг их өндөр дуугаар яахав” гэж санан үүд рүү харж суутал гэрийн гадаа
- Миний хүү тугал руугаа гүй. Одоо үхэр удахгүй ирэх нь гэх ихэд танил дуу гаран “хэн билээ” гэж бодохын завдалгүй үүд онгойж орж ирсэнээ Сугарыг харан таг гөлрөн зогсов.
Энэ бол толгойдоо алчуур зангидсан, хөх даалимбан дээлтэй нилээн байрагшин хүүхэн шинжиндээ орсон Хандаа байлаа. Сугар нүдэндээ итгэсэнгүй. Хандаа мөн гэдэгт эргэлзээгүй авч, хүний орчлонд ирж хорвоогийн хамгийн нандин бүхнээс амтлан, хамтдаа халуун гараасаа атгалцан гүйж, хүрэн зүрхний эзэн, хүсэл мөрөөдлийн туйл болж явсан энэ хүн өнөөдөр ариун хайр, нандин мөрөөдлийг нь тасдан, амьдралынх нь хамаг сайхан он жилүүдийг хамгийн муухай уйваагүй сэтгэлээр хороосон, ухаан дутуухан хүнийхээр юм бол бараг үхэл ч багадмаар тэр хорсолт хүний эхнэр болчихсон, үр хүүхдийг нь гаргачихсан зогсож байх юм чинээ хэрхэн санах билээ.
Хүний хорвоо сайхандаа сайхан ч хаврын тэнгэр шиг эргэж хөрвөхөөрөө яасан айхавтар хувирдаг юм бэ. Хувь заяа гэдэг хатуу нь дэндэхээрээ бас хайргүй хатуурдаг ажээ. Сугар ийм уулзалт болно чинээ бодооч үгүй, зүүдлээ ч үгүй. Тэр ч бүү хэл түүний санаанд ерөөсөө байгаагүй. Эх нутагтаа, ээжтэйгээ, Хандаатайгаа эрх чөлөөтэй тайван сайхан амьдрах тухай хүсэл, түүний сэтгэлд бадамлан байсан эцсийн улаан дөлийг хөх дээлтэй их усан цалгин ирээд шажигнуулан унтраах нь битгий хэл үнс нурмыг нь хүртэл шалба норгоод эргээд давалгаан татлага мэт цаашилчих шиг боллоо.
Одоо Сугарын сэтгэлд өөрийн гэсэн юм үлдсэнгүй. Хүн харахад сүр бараатай том залуу сууж байх авч аягатай цай дэмнэсэн гурван хуруу нь үл ялиг чичигнэн, амьсгалахаас өөр шидгүй мэт сууна. Уг нь бол үсэрч босоод Дарьзавыг шүүрэн авч хоёр ногоон нүдийг нь ухархайгаар бүлтэртэл нь цохиод, гал голомтыг нь самрахад ч багадмаар байвч Хандаагийн дэргэд тэгэх эрх Сугарт байсангүй. Тэглээ гээд ч утга нь юунд орших билээ дээ. Гэхдээ түүний итгэл энэ өдөр, энэ цаг мөч хүртэл дүрэлзэн байсан шүү дээ. Тэр их итгэл гэнэтхэн зогсоно гэдэг юутай айхавтар хэцүү вэ.
Харин Хандаад бол энэ дэх амьдралаа мэдэж байсны хувьд ийм өдрийг хэзээ нэгэн цагт ирнэ гэдгийг мэдэж байсан учраас Сугарыг бодох юм бол сэтгэл санаагаар түүнээс арай дөнгүүр байлаа. Анхны хайрын эзэн энэ хархүү тэртээ он жилүүдийн өмнө, тэр их хүнд хэцүүгийн дунд өөрийг нь гэлгүйгээр орхин одсон мэт санагдан тунирхмаар байвч, хүнтэй сууж, хүүхдийн эх болсон болохоор тунирхана гэдэг аль хэдийн хожимдсон зүйл байлаа. Зовлон бэрхшээлийг туулж. Сэтгэлийн хат суусан эм хүн гэдэг тулгамдсан үед биеэ татах, орчиноо мэдрэх нь заримдаа эр хүнээс хавьгүй илүү юмдаг уу Хандаагийн ам түрүүлэн нээгдэж
- Хүүе ээ Сугар уу даа? гэж үл ялиг чичэрхийлсэн хоолойгоор хэлж нэг эвгүй гацах маяг орсоноо
- За сайн явна уу? Бүр хүрээд ирсэн үү? гэж биеэ цэхэлж асуугаад тогоо шанагаа точигнууллаа. Магадгүй ингэж энгийн мэт дуугарсанаар өөрийгөө ч, Сугарыг ч аварсан байж болох юм.
- Сайн сайн гэж хоолойгоо зассанаа цайгаа залгилж, аягаа өрөн дээр тавих зуураа Сугар
- Танайхан сайн л биз дээ? гэж нилээн хуурайвтар өнгөөр асуулаа. Гэхдээ энэ үг хоолойн дээгүүр нь хэрхэн давсан юм бүү мэд.
Тэр хоёрын байгаа байдлаас Дарьзавт хаа холын тухай бодлын нэгэн сэжим орж ирэх нь шалаанд орчихоод сандарч явсан ноён хүүгээрээ хамгаалаад нэг удаа амьсгаа авахтай адил юм даа. Гэхдээ түүнийгээ гадагшлуулна гэж юу байхав. Энэ зайнд нилээн тайвширч
- За хө Хандаа шинэ цай чана. Би сая Сугартаа хуучин цай барьчихсан. Ерөөсөө би гарч нэг хоолны юм аялуулъя гэхэд Сугар
- Хэрэггүй, хэрэггүй. Яасан гэж халуун намраар хонь мал гэж байхав. Нутагтаа нэг ирж, ээжийнхээ сэтгэлийг амраачихаад хэд хоногоос буцна. Нэг ирсэнийх айл айлд тавьсан ээжийнхээ хэдэн тооны малыг сэргээгээд өгчих санаатай. Хөгшин хүн тэр болгон шогшоод тойроод байж чаддаггүй бололтой. Тэгээд далиманд нь танайхаар бууж мэнд мэддэг юмуу санаатай. Одоо жаахан яаруу явна. Хэд хоногоос тухтай ирэмц гэж ёстой огт санаанд байхгүй зүйлээ өөрийн юм шиг ярьж суух нь нүүдэл ашиггүй болсоныг мэдэн бодоо татахаас аргагүй болсон шатарчин мэт.
Агшин мөч бүр өнгөрөх тусам зүүд мэт санагдсан энэ учрал Сугарын хувьд гаднаасаа дотогшоо чиглэн бие тайвширч, өөрийгөө татах нь дээрдэж байгаа бол Хандаагийн хувьд дотроосоо гадагшаа чиглэн улам бүр өөрийг нь ороон тайван байдал нь алдагдаж байв. Тэрээр урд байгаагүйгээр хурдан хөдлөн шөлтэй хоол пурхийлгэв. Энэ хооронд анхны цочроо бага багаар гадагшилж, хэл чимээ ч үгүй тасарсан Сугар өөрийг нь тамлах мэт одоо энд сууж байгаад гомдох ч шиг санагдан хоёр нүднээс нь нулимс өөрийн эрхгүй асгарахад буруу харан нүдээ нууна. Энэ байдлыг ажаагүй биш ажиж суусан Дарьзав ганц шил архи гаргаж, гэр доторх чимээгүй байдлыг эвдэн
- За ямартай ч гэсэн эрүүл саруул, бүрэн бүтэн гараад ирсэн нь болж. Одоо бас ч гэж нас залуу байна. Ажил амьдралаа зохицуулнаа гэж чөмөг таших гэж буй хүн булууныхаа толгой дээр тоншдог шиг түрүүний орж ирсэн бодлоо батлах гэсэн мэт тэднийг түгшсэн үг хэлсэнээ
- Пунцаг заан харьчихаад манай нутаг сүүлийн үед наадмаа алдаад байх болсон юмсан. Одоо ч нүүр бардам суух болох нь ээ гэж бүүр өөрийг хэлж нэг үзнэ.
Сугар олон юм ярьсангүй. Ярих ч тэнхэл байсангүй. Анх орж ирсэн эрч нэгэнт харьж, одоо өрөг нэгэнт өөр тийшээ эргэжээ. Харин мөнгөн аягаар сөгнөх хатуу архийг гурав хөнтөрчихөөд нэг их санаа алдсанаа
- За за би мордоё. Сайн сууцгааж байгаарай гэж эрсхэн хэлээд гарахад Дарьзав араас нь гарч Хандаа зуухныхаа аман дээр дээшээ ч харж чадалгүй үлдлээ.
Сугар тэднийхээс гаран шогшуулж байснаа баруун довцог дээгүүр тонгойхтой зэрэг хул мориныхоо хондлойд ташуур буулгаж хар гүйхээгээр нь давхиуллаа. Цээжний нь гүнд эрхэмсэг нэгэн цэцэг мэт оршин байсан Хандаа, өргөст халгай, өт хорхой мэт нуугдан байсан Дарьзав, саяын уусан гурван аяга арз бүгд холилдон хутгалдаж, араатан амьтад хийгээд өт хорхойд амь тэмцэн дээр доороо орон ороолдон ноцолдож байх мэт цээж давчдуулана. Саяын болсон явдалыг нүдээрээ хараагүй юм бол итгэмээргүй сонин учралыг ардаа орхин хаа нэг тийшээ алслан одох гэсэн мэт морио ойр ойрхон ороолгоно.
Давхин давхисаар гэрийнхээ хойд толгой дээр гарч ээжийнхээ бор гэрийг харан сая ухаан орсон мэт мориныхоо амыг татлаа. Их л удаан давхисан бололтой. Хул мориных нь суга цавь, дух магнайнаас нь хүртэл хөлс бөмбөрөн унаж, хамаг бие нь бөмбөгнөтөл чичрэх нь өрөвдмөөр.
Дотор нь дүрэлзэн байсан гал, эрчилдэн тэмцэлдэх бодлын тулаан нь хул морины нь адил сульдсан бололтой аядуу намуун болж Сугар одоо л нэг урдах хойдохоо жаахан тэнүүхнээр харах, бодох чадалтай боллоо.
“Надад энэ нутагт аж төрөн амьдрах амьдралын учир үгүй болоо юу даа. Ганц бодож мөрөөдөж явсан хүн маань Дарьзавын тогооны хүн болсон байдаг” гэснээ
- Очиж, очиж намайг хорлосон ногоон Дарьзавын шүү гэж шүднийхээ завсраар сийгүүлэн хэлээд “Тэгэхээр би энэ Харганын голд яс горьдсон нохой шиг хэн нэгнээс амьдрал горьдон хүлээж хэвтэх эсвэл гүүнд саймширсан морь шиг холын зайнаас Хандааг эргүүлдэн, нүд хаян үлдсэн насаа өнгөрөөх болох нь ээ. Тэгвэл нөгөө Дарьзавыг айлгасан шиг цээж түхэгнүүлэн амьдрана гэсэн миний бодол хаа очих юм бол. Харин ч Дарьзавт хэд дахин чадуулсанаа насаараа мэдэрч түүний хамаг бахыг ханган байх болно гэсэн үг. Тэгэхээр би ийм газар, ийм байдалд амьдарч чадахгүй ээ. Шийрэв ахын хэлдэг юутай ортой үг вэ.
Одоо очиход чинь нутаг орон, хүн зоны байдал өөрчлөгдсөн байж мэднэ. Байж боломгүй бол хүрээд ирээрэй гээгүй билүү. Би ер нь яагаад жолооч болж болохгүй гэж. Харин ээждээ яаж ойлгуулна даа. Ингэхэд ээж маань энэ хоёрын талаар мэдэж л байсан даа. Яагаад надад хэлчихээгүй юм бол? Тэгсэн бол би ингэж муугаа үзүүлэхгүй шүү дээ. Аа тийм. Тэр Чимгээ хүүхэн нүүрээ зуухандаа хийчих шахаад сандчаад байсны учир ийм байсан юм бий.
Зургаан жил гэдэг урт хугацаа юмдаа. Би л саяхан мэт санаад явсанаас биш хүн байтугай нь өөрчлөгдөх хугацаа юм. Өөрчлөгдөөгүй үлдсэн нь ээжийн минь сэтгэл л юм шив дээ. Би л Хандаа гээд байгаа болохоос Хандаа надгүй болоод удаж байгаа юм байнаа.
Ингэхэд би Хандаагаа өөртөө хадгалж үлдээхээр юу хийлээ? Энэ олон жилийн хугацаанд буруу харсан хандлагатай ганцхан захиа шиг юм бичсэнээс өөр би яалаа даа. Гэхдээ л тэгэхээс тэгэх гэсэн юм шиг явж явж Дарьзав шүү” гэж бодсоноо дахин шүүрс алдаж элдвийг хөврүүлэн сууснаа босож морио хөтлөн гэрээдээ гэлдэрлээ.
Тэрээр цааш нь “Би одоо ээжтэйгээ л ярих хэрэгтэй юм байна. Хот гэдэг газар мундаг жолооч болчихоод ээжийгээ аваачиж болно шүү дээ. Ямар шорон оронд явж байгаа биш ажил амьдралын мөр хөөх гэж байхад ээж маань ойлгох байгаа” хэмээн бодол болон явтал хөтөлж явсан хул морь нь бодлыг нь дэмжих мэт араас нь толгойгоороо нуруугий нь шөргөөх ая үзүүлж байлаа.
Улаан шороо бужигнан нүдгүй шуурч байснаа тамирдан сөхрөх мэт гэнэтхэн зогсож, тэнгэр цэлмэн нар гарах шиг Сугарын сэтгэл бага зэрэг онгойн гэртээ ирлээ . . .

. . . Ачаа тээврийн тавдугаар бааз гэсэн хаягтай банзан хашаан дотор явдаг явдаггүй нийлсэн олон машинууд зээглэн зогсожээ. Дэнхийтэл ачаа ачсан зарим нэг тэрэг холын замд гарахад бэлэн болсон бололтой ачаагаа дааж ядан уухчин зогсоно.
Хашааны нэгээхэн буланд дарга, боловсон хүчин гэх мэт хаягтай хэд хэдэн хаалгатай хуучин дан цагаан шавар байшин байх агаад диспетчер гэсэн хаягтай хүрэн хаалга хаагдах завгүй онголзох ажээ. Үүгээр түрийг нь эргүүлсэн том том гутал өмссөн, тарган туранхай, сахалтай сахалгүй эрчүүд хөлхөлдөх бөгөөд тоглож байгаа, шоглож байгаа нь үл ялгагдах үгсийг бие биендээ шидэлцэж, түүндээ хөгжилдөн үе үе пар пар инээлдэнэ. Тэнд байгсадын нэг
- Мааз Магсараа нэг онигоо ярина байгаа гэж тулгах хүсэхийн завсар хэлэхэд шаймий дуу эрүүтэй түүн дээрээ жаахан ооч сахалтай нөхөр “Юугаа ярьдаг юм билээ” гэж бодох зуур нөгөө нөхөр
- Яагаав нөгөө Дарамын яагаад хааз нэр авсаныг ярихгүй юү гэтэл Магсар онигор нүдээ гялтагнуулан бүгдийг тойрон харсанаа
- Манай Дарам Солонготын давааны өөд гарахдаа давааны энгэрт хүч алдуулчихгүйн тулд нилээн ширүүхэн ороод дунд хавьд ирээд дахиад хүчтэйхэн нэг хаазлаад орхисон гэж байгаа. Тэгтэл тэрэгний хойд талд төмөр утас шиг юмнууд тор тор гээд унах нь сонсогдлоо гэнэ шүү. Дарам гайхсандаа тэргээ зогсоож, араандаа хийгээд, карданаа татчихаад буугаад харсан чинь моторынх коольцнууд нь яандангаараа цуваад гарчихсан байна гэж залдаг хүүр шүү нээрээ гэхэд бусад жолооч нар пир пир инээлдэж, зарим нь бүр аньсагаа арчиж байгаа харагдана. Магсар цааш нь
- Тэгээд л манай Дарам чинь коольцоо яндангаараа гартал хаазалдаг болохоор Хааз Дарам нэр авсан юм даа гээд инээлдэв.
Доороо нүхтэй шилэн хаалтны цаанаас ойрын харааны нимгэн цагаан шил хамар дээрээ тохсон Дамдин хэмээх тавь гаран насны хавчигар хар хүн тэднийг нүдний шилнийхээ дээгүүр харж, дуунд нь дөжирсөн янзтай толгой сэгсэрсэнээ доош харан хийж байгаагаа үргэлжлүүлэв. Тэгтэл хаалга сэвхийн онгойж дөч нилээн гарсан байрын ханхар том биетэй улаан эр орж ирсэнээ
- За атаманууд юу л хийцгээж байна даа гэж улаан царайндаа инээмсэглэл тодруулж цаанаа нэг нийлэмжтэй хэлэхэд
- Өө аврага. Хаа явах нь вэ? Баруун уу, зүүн үү? гэцгээхэд тэргээ байнга ухаж байдгаас тос Тогтох нэр авсан нөхөр
- Билгээ хүүхнээ орхиод
Бережнев даргын өгсөн
Бэлгийн цэнхэрээ унаад
Билүүтийн голын
Биндэръя хүүхэн рүү гээ яараа байлгүй гэж уран үгийг хоршиж хэлсэндээ бахархан ийш тийш хартал нөгөө эр
- Тоосон дунд торойгоод үлддэг тоотой хэдэн хүүхэн байхын хувьд байсаан. Сүүлийн үед тэднээс харин товууд үнэртээд болохоо байсан байна лээ. Тэрэг чарга нь эвдэрсэн улсын сураг ажиг гараагүй биз нөхөдөө? гэхэд өрөөгөөр нэг харчуулын дуу хадаад явчихлаа. Дамдин тэндээс
- Муусайн золигнууд гадаа сайхан байхад ажил хийлгэхгүй энүүгээр шавалдаад. Гарцгаа гэхэд эрчүүд гутлаа харр харр чирэн хаалгаар уван цуван гарлаа. Ачаа, зам явахаа энэ хүнээс авдаг тул түүний үгэнд орохгүй хүн ховор. Тэд хоорондоо
- Тос ч ёстой аврагад амаа ганц таглууллаа даа хэмээн хөөрсөн сэтгэлээ барьж ядан инээлдэнэ. Тэдний аврага хэмээн хүндлэн байгаа энэ хүн бол Сугар байлаа. Дамдин
- Сугараа энэ зам явахаа ав гээд өгөхдөө хашааны гадна нэг оюутан хүү зогсож байгаа байх. Хөөрхий минь гэртээ харьчих гээд баруун тийш явах замын унаанд дайгдчих санаатай өчигдөрөөс хойш надаас гуйгаад байгаа юм. Түүнийг замдаа буулгачихаарай. Чи бодвол газрын цагаанаа барьж урдуураа явах байлгүй. Түүний яриад байгаа нь чиний зам дагуу юм билээ. Ярианы өнгө нь танай Харганын голын л хүүхэд бололтойдог. За за чи тэгээд өөрөө учрыг нь олно биз гээд гаргалаа.
Хашааны төмөр сараалжин хаалга хашаагаа даган гулсан онгойж, кабин дээрээ олон таван хошуу эрийлгэсэн саятан жолооч Сугар гэсэн бичигтэй, дэнхийсэн ачаатай Зил-130 машин гарч ирсэнээ ногоон богц үүрсэн хорин дөрөв тав орчим насны залуугийн дэргэд зогсоод дотроос нь
- Чи нөгөө Дамдингийн яриад байгаа хүүхэд мөн үү? гэхэд
- Мөн мөн. Ашгүй танд хэлээ юү? Өнөөдөр бас л бүтэхгүй нь гэж бодлоо шүү гээд инээсээр кабинд орж ирлээ.
- Чиний ачаа тээш чинь ердөө энэ үү? Ах нь ч ийш тийшээ зам хазайгаад байж чадахгүй л байх даа гэхэд
- Ингээд л болоо ахаа. Одоо шууд гарах уу?
- Гарах нь ч гарнаа. Яарвал даарна гэж үг бий. Холын улс чинь бүх юмаа жин тан болгох ёстой юм шүү дээ гэж сургаад
- Эхлээд хоёулаа машинаа хооллоно. Тэгээд өөрсдийнхөө бор ходоодыг дүүргэнэ. Тэгээд л би явж байна бээжин сууж байна гээд л гарч өгнө шүү дээ гэлээ.
Тэд бензин банкиндаа дүүргээд, бас ачаан дээр байх хоёр том торхонд хийгээд, цаашаа гуанзанд орж овоошуухан хоол захиалаад
- За дүү хүү цохиод байна даа гэхэд
- Энэ их хоолыг барах уу?
- Барахгүй бол боогоод л авна биз. Нэг сайн идэж аваад замдаа нэг их зогсоод байхгүй шүү дээ гэлээ.
Сугар хоол идэх зуураа залууг ажиглан сууна. Хацар нь улаа бутарч байснаа хот газар удаан суугаад шингэрсний шинж бололтой нарийхан улаан судалнууд хацар дээгүүр нь судалтах бөгөөд эр хүнд байхааргүй давхраатай нүдтэй юм. “Энэ хүүгээр юм яриулсан шиг явбал зам овоо хорох байгаа” гэж санаж байлаа.

Үргэлжлэл бий . . .