Эргэн дурсахад (өгүүллэг)

Хэзээ орох нь мэдэгдэхгүй ч “заавал орно доо” гэх шиг өнөөдөр тэнгэр бүрсийгээд цаанаа нэг л уйтай. Тэнгэр ийм өдөр миний эрхэлж буй бизнес удааширч сулавтар болдог талтай. Өнөөдөр бас л бичигдээгүй хуулиа даган би гэдэг хүн өрөөндөө гэх үү, лангууныхаа ард гэх үү ямар чиг л байсан ажлынхаа байрандаа өөдөөс мэлтийх том цонхон дээр асаалттай байгаа цаашаагаа харсан “Ореn” гэсэн бичигний доогуур гадаах бүрхэг тэнгэр, түүнийг дагаж юуны ч юм сүрэнд дарагдсан мэт харагдах модод, хаа нэг давхих машинууд гээд нүдний өмнө үзэгдэх болгоныг ямарч зорилгогүйгээр гөлөрч суулаа. Гэвч тархи толгой минь өөрийг бодож суусан юм. Анх энэ бизнесийг нээсний дараахан иймэрхүү сул өдрүүдийг үзэж чаддаггүй байж билээ. Нэг өдөр сулрана гэдэг бол над шиг шинэ эзэнд хүнд цохилт болдог байлаа. Одоо тэр үеэ бодвол гурван жил өнгөрсөн тул хаа нэг ийм өдөр надад бараг амралт мэт санагдаж дотроо таатай байх болсон юм. Хэдийгээр энэ маань бизнесийн ертөнцөд хүлээж авахын аргагүй сэтгэлийн амирлал боловч над шиг жинхэнэ монгол бизнес хүнд бол бас ч гэж байх л үзэгдэл билээ.
Би гэдэг хүн энд ирээд бараг есөн жил болжээ. Эх орондоо байхдаа орох орон, хийх ажилтай өөрийнхөө хувьд болж л байсан юм. Гэхдээ яг болж байсан, эсвэл болгож байсан гэдгээ сайн ялгаддаггүй юм. Нэг удаа хүүхдүүдийнхээ ирээдүйг бодож суухдаа “их л сайн сайхан байлаа гэхэд миний хэмжээнд очих байхдаа” гэж бодохтой зэрэг чамлалттай санагдсанаар хүүхдүүддээ өөрөөсөө илүү ирээдүй олдох болов уу гэхдээ гэр бүлээ аван наашаа зүтгэсэн гэж байгаа.
Би анх энд ирсэн даруйдаа ажил олдохгүй нилээн таваргасны эцэст нэгэн америк ресторанд аяга таваг угаагчаар орж энд ирсэн бусад монголчуудынхаа адилаар ажил амьдрал минь эхэлж байсан билээ. Нилээн хичээж байж олсон ажил болохоор би ч жаргалтай байлаа. Намайг нэг өдөр аяга угаагчийн “дагалдан” хийлгээд маргааш нь “жинхэллээ”. Надтай хамт ажилладаг ойр зуурханы юм зааж өгсөн хүн маань мэдээж нэг латино байлаа. Би ч шинэхэн сонихон дээрээ байсан үе. Юуг л бол юуг сурч байсан үе бөгөөд түүний дотор миний хэл өдөр өдрөөр мэдэгдэхүйц дээшилж байсан юм. Хамт ажилладаг америкчууд маань миний хэл хурдан сурч байгааг үнэн худал нь мэдэгдэхгүй ч гэлээ ямарч байсан магтаж байлаа. Үүнд нь урамшсан би оройд хүүхдүүдтэйгээ ярих дадлага хийх, тв-гээр гарах хошин голдуу цуврал шоуг үзсээр овоо сүрхий болсон юм. Гэхдээ мэдээж хэрэг хар ярианы л хэл сурч байна гэсэн үг. Хошин шоуны нөлөө юмуу нилээн хошигнож ярьдаг байсан тул америкчуудад ихэд таалагдаж байсан байх.
Тэгээд л шат дараалан дээшээ явсаар дөрвөн жилийн дараа гэхэд ерөнхий тогоочийн туслах болж зарим өдөр ээлж ахлах хэмжээнд хүрсэн байлаа.
Би хар багын л шил мил болсон гадаад байдал маань дарга төрхийн хүн л дээ. Заримдаа яравгардуу харагдах ч талтай. Сүүлд ээлж ахалж эхлэхэд амеркчууд “чи одоо л төрхөндөө орлоо” гэж хошигнож байсан юм. Миний дотор байнга нэг бодол явдаг байснаа тэгэхэд нэг биелүүлж билээ. Тэр нь юу вэ гэвэл анх цуг аяга таваг угаадаг байсан латинаа нэг гайгүй хөнгөвтөр ажил дээр нэг орой ч болов тавьчих юмсан гэж. Намайг дөрвөн жил ажиллахад тэр маань ямарч байсан угаагчаасаа мултарч чадсан байсан бөгөөд хөөрхий зургаан хүүхэдтэй тэр хүн хамгийн халуун, бохир хэсэг болох шардаг хэсэг дээр ажиллана. Би ээлж ахлах өдрөө түүнийг хамгийн хөнгөн цэвэрхэнд тооцогдох салад хийдэг хэсэг дээр зогсоодог байлаа. Тэгэхэд хөөрхий минь надад цаг үргэлж яршиг төвөг мэт санагдах бавгар сахлынхаа доороос цагаан шүдээ гарган инээдэгсэн. Баярлаж байгаа нь тэр. Даана ч тэр нь олон өдөр биш л дээ. Би долоо хоногт хоёр өдөр л ээлж ахалдаг байсан юм. Гэхдээ тэрэгний морь буулганаасаа гарахдаа хичнээн жаргалтай байдаг билээ долоо хоногт хоёр өдөр ч гэсэн тэр хүнд амар байсан байхдаа гэж санадаг юм.
За тэгээд овоо байснаа би гэдэг хүн амьдарч буй хотоо сольж орчноо өөрчилмөөр санагдаад болох биш. Эхнэрээ алсаас нэгэнт л хаа ч очсон ийм л ажил хийх юм чинь ядаж газар үзэж амьдрах юмсан гэх мэтээр ятгасаар зөвшөөрүүлж чадав. Тэгээд энэ хотыг сонгон авч таван жилийн өмнө ирсэн санагдана. Эхний хоёр жил биенд амар ажил хийгээд ёстой нэг сайхан байлаа. Тэгж их амар байх чинь юм сэтгэн бодож, санаж сэрж чадахгүй, чадахгүй ч юү байхав тийм сэтгэлийн тэмүүлэлгүй болгодог золиг юм билээ л дээ.
Сүүлийн гурван жил ч яахав энэ ажлыг эрхлээд овоо байгаа гэж бодонгуут анх энэ ажлыг эрхлэхэд ихэд түлхэц болсон нэгэн явдлыг саналаа. Тэгэхэд би энэ улсад ирээд зургаан жил болчихсон байлаа. Гэсэн хэдий ч би жаахан арчаа муутай юмуу, идэвхгүй ч юмуу эсвэл бүр залхуу нөхөр байсан уу ямартай ч гэсэн зарим нэгэн сүйхээтэй нэгнээс доогуур, урдахаа хийхээс цаашгүй л явлаа. Эхнэр маань ч амьдралдаа идэвхитэй, эрчтэй хандахыг гуйх, хүсэх заримдаа бүр уурлах тунирхахын завсар надад үглэх боловч би түүнийг заримдаа үл ойшоож, заримдаа ингээд болохгүй, тэгээд болохгүй гэсэн элдвийн шалтаг тоочин няцаасаар байлаа. Хааяа заримдаа “сайхан амьдрахад нэг их юм орохгүй шүү дээ. Хүүхдүүд маань сайхан сургууль соёлд суралцаж байна. Үүнээс илүү бидэнд юу хэрэгтэй юм бэ” гэж эхнэртээ мэргэн үг хэлж духан дээр нь үнссэн шиг аргална.
Гэвч сүүлдээ бүр болохгүй болохоор нь одоо энэ эрхэлж байгаа бизнесийнхээ талаар эхнэртээ худлаа ярьдаг боллоо. Үүнийг манайхны ганц нэг хүн хийж эхэлж байсан үе л дээ. Тэгээд л
- Би нэг тийм юм хараад байгаа. Ингэж хийж болох юм, ингэвэл тэгэх юм гээд л зарим нэг хүний амнаас сонссоныгоо хачирлаад эхнэртээ залчихна. Магадгүй би яг тэр үедээ мөрөөдөлдөө автаад их ч гоё ярьдаг байсан байж болох юм. Эхнэр маань үүнийг сонсоод намайг “бас ч гэж юм бодоод, санаад яваа юм байна” гэж санав бололтой нэг хэсэгтээ намждаг юм. Хүний нутагт хоёулханаа байж сайн сайхан амьдрах гэсэн хүсэлтэй эхнэрээ гомдоохыг хүсээгүй маань намайг ингэж худлаа ярихад хүргэдэг байв. Тэр хооронд нэгэнт худлаа залчихсан тул энэ бизнес хаа нэг тааралдахаар бас ч гэж нилээн саатаж, зарим нэгэн хүнтэй яриа өдөж сонирхон хардаг боллоо. Нэг өдөр нутаг нэгтнээсээ хоёрхон бичиг бүрдүүлээд лицензийг нь авч болдог талаар ч мэдээд авчихав.
Эхнэрийнхээ дараагийн дайралтанд хэлэх юмтай болсон би гэдэг амьтан баярласандаа болоод довтлоогүй байхад нь хэлчих гээд хэл загтнаад болох биш. Гэвч би хашир л даа. Үүнийгээ нөөчихөө мэднэ.
Гэтэл нэг сайхан нартай өдөр миний нөгөө санаа амар ажил маань юунаас болсон юм бүү мэд дампуурчихдаг юм даа. Энэ хотод ирээд хоёр жилийн дараа шүү дээ. За тэгээд нүүрлээд ирсэн гайг яалтай ч билээ. Ямартай ч гэсэн орой нь пицца зөөж амь зогоож эхэллээ. Тэгтэл ч эхнэрийн ээлжит ятгалаг эхэлж таарлаа. Өнөө мэдсэнээ хэлсэн боловч тийм ч амар хууртагдах шинж алга. Энэ нь өнөө тогтмол орлого багассантай холбоотой, нөгөө талаар бидний хэрэглээ анх ирсэнээсээ их болсон байсантай холбоотой байх. Анх ирээд бид одоогийн олж байгаагаасаа багыг олж байсан боловч хэрэглээд, бас цааш нь хийгээд байсан санагддаг. Гэхдээ би нэг юмыг ойлгодог юм. Тэр нь юу вэ гэвэл бид нэг үеээ бодвол энэ газар дасан зохицоод амьдарч байнаа гэж. Анх бол амьдрах гэхэд хаашаа юм зүгээр л хурааж байсан байж болох юм.
Эхнэр маань ч бас л намайг болсон болоогүй юмаар гомдоочих вий гэж санасан биз
- Одоо наад бодож санаад яваа юм байдаг юм бол эхлэвэл яасан юм бэ л гэж байна. Би ч юм дуугарсангүй. Яг үнэндээ бол ярихаас цаашгүй байсан юм чинь. Оройдоо ажилтай тул өглөөдөө нэг юм олоод хийчихвэл болох гээд байдаг. Ажил олдохгүйгээ хүрэхээр олддоггүй л юм билээ. Нөгөө тогоочийн туршлага, нөгөө мундаг хэл мэл байгаад ч нэмэр байдаггүй дээ. Яагаад ч юм нэг л тийм үе таарчихав.
За тэгээд ажил олдтол голоод яахав гээд нэг ресторанд очиж ярилцлаганд орох болов. Ажил тарахын алдад нилээн оройхон ир гэсний дагуу эзэнтэй нь уулзахаар нэгэн япон рестораны хаалгыг татан орлоо.
Гэтэл нэг үйлчлэгч яралзтал инээн тонголзсоор гүйж ирлээ. Харсан чинь хонин бор нүдтэй, үсээ задгай тавьсан өргөвтөр шанаатай, цээж тэнүүн охин санж. Энэ яав ч япон солонгос хүн биш болох нь харагдаж байлаа. Тэгээд би
- Сайн байна уу гэж мэндлэхэд
- Өө та монгол хүн байсан юм уу? гээд нүдэнд нь гуниг бүрхээд ирлээ. “Ямар хачин юм. Харин ч баярламаар юм” гэж бодтол
- Тэгээд хэдүүлээ яваа юм? гээд нөгөө үйлчлэгч хүн чинь бүр надаас авлагатай хүний царай гарган зогслоо.
- Үгүй ээ танайх хүн ажилд авна гэсэн юм. Эзэнтэй чинь уулзах гээд гэтэл нөгөө охин чинь түрүүнийхээсээ долоон дор болцорлоо. Би түүнд ашиггүй нь тодорхой болох шиг боллоо. Гэхдээ би тэр охиныг буруутгаагүй юм. Үйлчлэгч гэдэг, хүн орж ирж л байвал тэдний харамлан байж өгөх цайны мөнгөөр цалинждаг улс юм чинь дээ.
Эзэн нь гэх нэгэн япон хүн намайг нилээн хүлээлгэж байснаа ажил нь сулрав бололтой хүрч ирлээ. Намайг хөлөөс толгой хүртэл сүрхий харсанаа
- Чи тэгээд энэ ажлыг хийх юмуу? гэх нь итгэж ядан байгаа бололтой. Бодвол миний гадаад төрх аяга таваг угаахад тохирохгүй санагдсан байх л даа. Тэр эзэн энд олон жил болж байгаа хүн гэхэд би түүний яриаг арай гэж ойлгож байв. Гэсэн ч гэсэн тэр хүн эзэн харин би хэн билээ дээ. Ажил нь дуусаж байгаа тул
- Чи пиво уухуу? гэнэ
- Үгүй ээ, би цай ууя л гэлээ.
- Чи яаж ийм сайн хэл сураа вэ л гэнэ
- Өө миний ярих гэж юу байхав дээ. Харин та их сайн ярих юм аа л гэлээ. Энэ худлаа яриа гэдгийг бид хоёрын хэн хэн сайн мэдэж байсан учир цааш нь үргэлжлүүлэх яриа биш байлаа. Тэгтэл тэр намайг монгол гэдгийг мэдээд
- Манайд нэг монгол охин ажилладаг гээд өнөө охиныг дуудлаа. Өнөө охин гүйж ирээд эзний өмнө үйлчлэгч хүн ямар байдалтай зогсох ёстой вэ тэр хэлбэрээр зогсов. Би дотроо “Миний охин шиг л юм даа” гэж бодож байв. Эзэн
- Энэ монгол хүн гэж намайг зааж хэлээд хэд гурван юм охиноос асуулаа. Охины хэл тийм ч сайнгүй юм гэж тэрүүхэн хооронд би бодож амжсан юм. Тэгтэл бас нэг латиног дуудлаа. Нэг жижигэвтэр биетэй нөхөр гүйн ирж түрүүний охины хэлбэрт орон зогсов. Эзэн түүнд намайг зааж
- Энэ хүн гурав дахь болгонд ажиллана. Чи одоо нэг өдрийн амралттай боллоо гэнэ. Бодвол амралтгүй туудаг байсан бололтой.
- Энэ хүнд ажлаа маш сайн зааж өгөөрэй гэж дохио зангаа оролцуулан нилээн ширүүхэн эзний зүгээсээ хэлэв. Тэгээд надруу хандаж
- Энэ хүн чиний багш гэж хэллээ
Би гэдэг хүн ингээд зургаан жилийн өмнө анх ирээд хийж байсан ажлаа заалгахаар багштай болох нь тэрдээ. Ингээд эзэн ерөнхийдөө ярилцлага дууссаныг ойлгуулж эзэн ажилчины ялгааг харуулснаар босоод явлаа. Өнөө охин, багш хоёр маань миний сурах ёстой тэр хэлбэрээр нилээд удаан зогссон. Америк эзэнтэй газар ази эзэнтэй газрын ялгааг тэгэхэд би харав. Ази азидаа япон шүү.
Би монгол хүн тул хэрэндээ тэр охинтой ганц нэг үг сольчих санаатай
- Миний дүү юу хийдгэв дээ? Энд ирээд удаагүй юү? гэлээ. Хэлнийх нь байдлаас түүнийг удаагүй байх гэж бодсон хэрэг л дээ. Түүнийг ч охин ойлгов бололтой
- Оюутан. Би энэ эзэн шиг юмны хэлийг ерөөсөө ойлгоддоггүй юм. Нэг их хачин хар ярианы хэлтэй юмнууд гэлээ. Тэр “юмнууд” гэдэг дунд би өөрийгөө явж байгаа гэдгийг төвөггүй ойлгов. Энэ бүгдийг ярьж байхдаа тэр охин нилээн ярвайлттай байсан юм. Бодвол үйлчлэгч аяга угаагч хоёрын зиндаа өөр бололтой. Дотроо би тэр охиныг биш “өөрийнхөө охинд хүмүүстэй, ялангуяа монголчуудтайгаа таарвал битгий ингэж харьцаж байгаарай гэж захина даа” гэж бодож зогслоо.
Тэгээд эхний өдөр намайг ирэхэд миний багш аль хэдийн ирчихсэн байлаа. Тэрээр нилээн хариуцлагатай сүрхий багш ажээ. Хэдийгээр хэл усандаа тааруухан ч гэсэн багш л бол багш шүү дээ. Намайг юмаа угаагаад дуусахаар энэ тэнд тавихыг заана. Хогны уут, хормогч гээд бүхий л зүйлийг заах гэж намайг дагуулан урд орон хялам хяламхийн хурдан хурдан алхлана. Намайг араасаа дагаж яваа эсэхийг харж байгаа нь тэр бололтой юм. Япон газар ажиллаж байгаагийн хувьд нилээд хурдан хөдөлгөөн, эмх цэгц хоёрыг яг таг барьдаг багш байлаа. Тэр мөчид надад тохиолдсон дээх нь үеийн нэгэн яриа санаанд орно.
Эх орондоо байхдаа нэгэн төслийн гүйцэтгэх ажил хийж байлаа. Энэ төсөл дээр германы нэгэн компани ажиллаж байсан боловч тэдний дунд бидэнтэй цуг нэг Марокко нөхөр тууж явдаг байв. Бид хоорондоо тэр нөхрийг германчуудад тоогдож чадсаныг бодоход их нямбай ажилладаг хүн байж таарах нь гэж дүгнэж билээ. Тэр яриа маань санаанд орж би багшийгаа япон хүнд таалагдахыг бодоход сүрхий л хүн байна даа гэж бодсон маань нэг их зөрөөгүй юм. Би нэг удаа угаасан тавгаа ижилхэн тавган дээр тавиад эргэтэл харж зогссон багш маань
- No no гэж муухай орилон хажуугаар ухасхийв. Миний цочсон гэж юүхэв. “Уначихаж байгаа юм болов уу” гэж санан хартал багш маань аль хэдийн оччихсон миний тавьсан тавгийг зүгээр л тэгшилж байгаа харагдав. Би хазгай тавьсан юм байж. Ийм л хариуцлагатай сайн багш. Дараа нь нэг савны түлэнхийг арилгачих санаатай үрж зогстол багш маань
- Хэрэггүй хэрэггүй гэж байгаа бололтой дохиж байна. Тэр зэргийн юмыг тоохгүйг бодоход бас арай ч өөр юм шиг.
Уг ресторанд дөрвөн латино ажиллах бөгөөд тэднийг хаа нэгтэйгээс зориуд сонгоод аваад ирсэн юм шиг тугал шиг хар нүдтэй, ижилхэн намхан нуруутай байсан нь их сонин. Би нэг их өндөр хүн биш шүү дээ. Гэтэл тэд надаас бүтэн толгой намхан улс байсан юм. Тэгээд их хурдан хөдөлгөөнтэй. Жоорог жоорог гээд хэзээний л миний энд тэнд гарчихна. Заримдаа ч тэднээс нилээн цочоод авах жишээтэй. Харин би шинэ хүн тул цаг ямагт тэдний анхаарлын төвд байгаа нь тэдний харцнаас мэдрэгдэж байлаа. Монгол хүний хөдөлгөөн, биеэ авч яваа байдал ямар билээ дээ. Тэгээд энд ирээд зургаан жил болчихсон, дээр нь хагас цагийн ажил, тэгээд миний байж байгаа байдал тэдэнд нэг л таалагдахгүй байгаа нь илт.
Уг нь бол аяга таваг угаагч гэдэг ресторанд хамгийн доод тушаалтан байх атал нэг дэнхийсэн монгол орж ирчихээд л таахаг таахаг гээд л эсвэл эзэнтэй очиж эрээ цээргүй юм ярьж инээлдээд л хааяа нэг сул цаг зав гарахаараа гараа ташаандаа юмуу цээжиндээ авчихаад, хааяа “том том” тогооч нараа хажуугаар нь гарахаар мөрөн дээр нь падхийтэл алгадчихаад хүг хүг инээгээд байхаар юу нь ч сайхан байх вэ дээ. Уг нь амьхандаа би их л найзархуу байж байгаа нь тэр л дээ. Оройхон хэрд тэд бүгд хоолоо идлээ. Би очвол болох байсан боловч “хэн нэг нь намайг дуудаг” гэж саналаа. Тэд хоорондоо ярилцан намайг шоолж байгаа болов уу гэмээр инээлдэж байна. Аягаа угаагаад зогсож байг гээд ихэд чадаж байгаа бололтой. Нөгөө цаг ямагт харж байсан багш маань ч таг. Гэтэл эзэн багшид нэг юм хэлсэн бололтой багш гүйж гарч ирээд мөрөн дээр болгоомжтой тогшохоор нь эргээд хартал хоолоо ид гээд байгаа бололтой дохиж байна. Түүний хамар дээгүүр нь хөлс нь бурзайгаад хачин харагдана. Надад юм заагаад ядарсан байх л даа. Яг тэр үед миний гэдэн хөдлөв. Яасан юм бүү мэд. Тарахын хооронд яршиг ч юм шиг гэж санагдлаа. Би уг нь хэр баргийн юм цохьчихдог хүн байхгүй юу. Гэсэн ч би
- Хоол идэхгүй. Би өлсөөгүй байна л гэлээ. Миний хэлэхийг сонссон эзэн тэндээс
- Чи зүгээр үү л гэж байна
- Бүх юм зүгээрээ л гэлээ. Ингээд сургалтын өдөр дууслаа даа. Харин багш маань хөлсөө гарынхаа араар арчингаа миний эхний өдрийг дүгнэж эрхий хуруугаа гозойлгов.
Тэгэхэд би “бүх оронд сайн гэхийг ингэж дохидог сонин шүү” гэж бодож зогсов. Тэгээд хариуд нь багшийнхаа мөрөн дээр алгадах гэснээ яагаад ч юм больчихлоо. Бүгд гарцгаав.
Машинаа асаагаад алгуурхан хөдлөх гэтэл машины гэрэлд нэг юм сүртэг сүртэг гээд ороод ирлээ. Цочсондоо тоормосоо огцом гишгэн хартал багш маань дугуйгаа уначихсан шаавиг шаавиг жийгээд урд гараад явж өглөө. Урд яваа юм болохоор нь нэг зүгт байдаг юм бол дөхүүлээд өгчихдөг юм уу санаад хурдаа жаахан нэмтэл нэг эргэж харснаа дөрөөн дээрээ босоод хүч нэмэн жийж гарлаа. За за би гүйцээд цонхоо онгойлгоод юм хэлэх, багш маань явдал дунд намайг ойлгох хоёр ч лөөлөө биз яршиг санагдаад хурдаа хаслаа.
Тэгсэн тэрээр гараа өргөж нэг дохьчихоод замаасаа гаран харанхуйд үнхүүлчих мэт уусан алга боллоо. “Багш маань гэртээ очиж, өнөөдрийнхөө тухай, миний тухай, надад хэрхэн хичээл зааж өөртөө хэрхэн бие амар өнгөрсөн тухайгаа ярьж, эмэгтэй хүнийх шиг тугал хар нүдээ гялтагнуулан жаргалтайхан сууж байгаа байхдаа” гэж бодсоор би цаашиллаа.
Гэртээ харих замдаа би энэ ажилд дахиж ирэхгүйгээ мэдэж байсан юм. Энэ ресторан, өнөөдрийн угаасан зүйл маань аль зургаан жилийн өмнөх миний ажиллаж байсан ресторан, угааж байсан мянга мянгаар тоологдох аяга тавагны хажууд хариугүй зүйл байлаа. Би энэ ажлыг хийж чадах байсан уу гэвэл чадах байсан ч миний сэтгэл зүй энэ ажлыг хүлээн зөвшөөрөхгүй хэмжээнд оччихсон юм байнаа гэдгээ ойлгож эхэлсэн юм.
Гэртээ хариад нэг их юм ярьсангүй. Маргааш өглөө нь одоогийн энэ бизнесээ асууж сураглаж байсан хүнрүүгээ ямарч эргэлзэж тээнгэлзсэн зүйлгүйгээр үл барам “би ерөөсөө л энийг хийе” гэсэн бодолтойгоор очсон юм. Бодвол ямар нэгэн Балжинням Дашнямтай өдөр нь таарсан уу эсвэл миний хүслийн эрч байсан уу тэр хүн надад нэг санал тавьлаа.
- Чи хоёр долоо хоног үнэгүй, дахиад хоёр долоо хоног хагас үнээр ажиллах санал тавьж, тэр хооронд бүх юмаа зааж өгөхөөр боллоо. Тэгээд маш богинохон хугацаанд миний энэ ажиллаж байгаа салбарыг олж өглөө. Тухайн үедээ надад яагаад ийм өгөөмөр хандсаныг ойлгоогүй ч сүүлд нь сонсоход нэг дүү нь энэ салбарыг ажиллуулна гэж өөрийнх нь нэр дээр авчихаад гэнэт үгнээсээ буцаад сандарч байсан үед нь би таарсан байдаг юм. Түүнээс биш бизнесийн нууцаа тийм амар хүнд хэлж өгнө гэж юу байхав дээ.
Түүнээс хойш би энэ хотод ирсэндээ, ийм алхам хийсэндээ ердөө ч харамсдаггүй юм. Одоо өнөөдөр санаж байхад миний тэр ганц өдрийн багш тэр өдөр багшилахаасаа илүү энэ бизнесийг эхлүүлэхэд түлхэц болж өгсөнөөрөө их ачтан юмдаа л гэж бодогдоно. Хүн ер нь байгаа байдалдаа дасах биш байнга л ямар нэгэн шинэлэг юм руу эрчимтэй тэмүүлж байх нь зөв билээ л дээ. Тэр өдрөөс хойш урдах ажилдаа түүртээд тэр хүнийг бараг мартсан байх юм. Мартах ч гэж дээ өнөөдрөөс бусад өдөр би түүнийг бодох сөгөө ч байсангүй дээ. Орой хаачихаад очвол хуучин ажилдаа байдаг болов уу яадаг бол. Байвал таних болов уу гэж бодож суутал хаалга онгойход хавиралдан дуугардаг хонх жингэнэн дуугарч өнөөдрийн цөөхөн үйлчлүүлэгчийн нэг орж ирлээ.
- Сайн байна уу? Танд юугаар туслах вэ? гэж амнаас зуршил болон гардаг үгээ хэлсэнээр миний бодол тасарлаа . . .