Блогоор аялсан түүх - 8

Тоглоомонд идэвхитэй оролцсон та бүгдэдээ баярласнаа илэрхийлье. Саяхан нэг найз маань надад дэлхийг тойрсон агаар мандалын давхрага байдаг шиг оюуны мандалын давхрага байдаг тухай нүдэнд харагдтал тайлбарлаж өгсөн юм. Тэнд манай хүн төрөлхтөний бүхий л оюунлаг хүмүүсийн хийсэн бүтээсэн, бичсэн, зурсан, сэтгэсэн нийлээд тэр давхрага болж байдаг мэт ойлгогдсон. Тэгээд хүн болсоных тэр давхрагын нэгээхэн хэсэгт ч болов очих юмсан гэж мөрөөддөгөө ярив.
Эндээс үүдээд надад блог бичдэг, уншдаг найзууд маань мөн нэг тиймэрхүү давхрага байгаа мэт төсөөлөгдөнө. Бидний оюун санаа тэр давхрагыг бий болгох юм. Яагаад ч юм орчин нь мэдээж хий хоосонд нэг харахын зүүд ч юм шиг, нөгөө бодлын огторгуйд ч юм шиг. Гэхдээ сансар шиг харанхуй биш. Нар туссан гэрэл гэгээтэй харагддаг. Тэнд л бид хамгийн чөлөөтэй, дур зоргоороо, хамгийн жаргалтайгаар бие биенээ харж, инээж хөхөрч,заримтай нь гар гараасаа атгалцаж, заримтай нь мөр мөрөн дээрээ алгадалцаж байх юм.
Нэг нөхөр хөвөнтэй дээл өрөөлдөөд нөмөрчихсөн унтаагаараа яриад байх. Тэр хэн бэ? гэсэн Зүүдчин гэнэ. Нэг нөхөр урвайсан янзтай сууж байснаа гэнэтхэн босоод харвачих. Тэр хэн бэ? гэсэн Арсун гэнэ. Яасан гэсэн чинь модоор эвлүүлдэг пуужин хийгээд. Өнөөх нисэхдээ шатчихаад байгаа гэнэ. Одоо тэгээд хаачив? гэсэн. Блаватскаяатай уулзахаар явлаа гэнэ. Нэг хөгшин нэг бүсгүй сугадаж зам гарахад нь туслана. Түүний нэг халааснаас ном, нөгөө халааснаас нэхмэлийн зүү цухуйж байх юм. New York-ийн нэгэн байшинд нэгэн бүсгүй нөхөр, компьютер, гал тогоо, хүүхэд, одны дуран гэсэн чиглэлээр салхи мэт хурдлана. Бас нэ бүсгүй Зүүдчинг сэрээж цамын зураг гуйж зогсоно. Цаана нь нэг цэцэрлэг байна. Тэнд Тэлмэнгээс авхуулаад блогчидын олон хүүхдүүд байна. Манай бага ч гэсэн тууж явна.Нэг харсан гар нүүр нь хар бал болсон нэг нөхөр өвлийн өвгөнийг Өвөрхангайн зам дээр сэгсэрч зогсоно. За тэгээд цэцэгсийн дунд, голын хөвөөнд, хундага дарсны хажууд шүлэгч блогчид маань сууцгааж байна.
Ойрдууд хэдэн лам хөнгөлөөд сүйд хийж явахад нэг бүсгүй цаагуур наагуур нь зургийн аппарат барьчихсан гүйж явна. Баахан Ветьнамууд дунд нэг өндөр залуу явна. Нэг туранхайвтар залуу хуушуур хийх гээд хөглөж байх. Тэр тэгсэн чинь тэгжийнэ,тэгэхээр нь би ингэжийнэ, яадгийн би ус шиг нөхөр гээд нэг бүсгүй явна. Би их олон нэртэй юмаа. Аль нь миний нэр юм болоо гээд нэг охин явна. Цонхон дээр нэг хүн өдөржингөө л суугаад байх юм гэнэ. Тэгтэл хэн нэг нь Хүүе, Ганбаагийнд биднийг байр эзлүүлжээ гэтэл бүгд тийшээ ханаран гүйлдэв. Бас нэг нь Хүүеээ, Бумаагийнд биднийг дүрсэлжээ гэсэнд бүгд тийшээ давхилдав. Энэ би юмуу? Чи энэ юмуу? Бид нар ийм юмуу? гэж баахан гайхацгаав. Гэх мэтээр бодитоор бол Марзан Шарав гуайн "Нэг өдөр" гэдэг зураг шиг төсөөлөгдөнө. Зургаа дахь мэдрэхүй гэдэг шиг бид хий хоосон оюуны орон зайн ертөнцөөр чөлөөтэй тэнүүчлэн, бие биенийхээрээ айлчлан зочилж, найрсагаар амьдарсаар...
Гэхдээ бид бие биенийгээ үнэн төрхөөр нь харж нүүр дүүрэн инээж, гар гараасаа жинхэнээсээ атгалцаж уулзах юмсан гэсэн сэтгэлийнхээ цангааг тайлах болно. Тэр цаг удахгүй. Тэр газар бидний эх орон байх болноо. Та бүхэндээ сайн сайхныг хүсье.
Та нарыгаа хүндэтгэсэн Т.Бум-Эрдэнэ.