Бороотой өдрийн монологи

Уртын харайлтын спортын сайхныг нь мэдэхгүй ч олимпийн анхны төрлүүдийн нэг гэдгийг мэднэ. Өнөөдөр гэнэтхэн бороо цутгаад ойрд энэ спортоор "хичээллээгүйгээ" саналаа. Уг спорт нь их холоос гүйж ирээд харайхынхаа өмнөхөн яг л цагаан зээр шиг хол, хол гишгээд дээр, дээр дэгдээд харайж байгаа харагддаг.
Харин миний харайх орчин бол их өөр л дөө. Юун холоос гүйх, тэр битгий хэл тэрүүхэн хөлийн таваг багтах төдий талбайгаас ганц хөлөөрөө шууд, маш огцом тийрэлт аван харайх ёстой. Санаагаар юм бол би ихээ дээшээ цоройгоод, агаарт жигүйдэх маягтай болж ирэнгүүт хаана буухаа шилж сонгоод, ихээ хол харайж байгаа юм. Энэ үед үс маань инерцээрээ дээшилж алгуурхан доошилж байх шиг санагдана. Яг л шампуны реклам юм даа. Би энэ удаа хачин амжилттай бас ч үгүй хачин уран маягтай нэг харайлаа шүү. Тэгсэн хажуугаар өнгөрсөн нэг авгай миний харайсан тогоол усыг шал пал хийлгэж туулангаа
- Яагаад байгаа лүдэв дээ. Ус үсчүүлээд өтөл залгаж байгаа юм байж тохьгүй гэдэг нь гээд цэхвэлзлээд бас зүгээр ч үгүй залуухан бүсгүй хайртдаа үнсүүлэхдээ өрөөсөн хөлөө өргөдөг шиг хөлөө нэг их "эвгүй" сойж харууллаа. Тэгсэн усны гутлаа надад харуулж байгаа юмсанж.
- Авчихаач гээд ширвэлзэв.
Уг нь энэ спортын төрлөөр олимпоос медаль авхуулчих гээд л манай хотод ус зайлуулах хоолой байдаггүйг энэ авгай бид хоёр яаж ч мэдэхэв дээ.